Vannacht de nachtbus naar Santiago de Cuba gepakt. Een reis van 15 uur. Omdat ik per see deze kant van Cuba ook wil zien hiervoor gekozen. Niet te vergelijken met de busverbindingen in Argentinië
waar ik dat ook eens heb gedaan maar voor Cubaanse begrippen goed te doen.
Alleen jammer dat de airco op vriezen stond, en hoewel ik vest en doek mee had genomen kreeg ik van de chauffeur toch ook nog zijn jas. Onderweg reden we door dorpjes en dan leek het of ik in een
film reed, alleen maar laagbouw gekleurde huisjes en veel paard en wagens of verweerde mannen te paard. Gekke gewaarwording alsof het niet echt was.
Aangekomen in Santiago de Cuba werd ik opgehaald door een taxi dat door de casa particulier geregeld was.
Erg fijn. Johnny heeft deze casa voor mij gereserveerd, we hadden een aantal via internet gezocht maar veel is vol in januari.
Op internet stond; Engels sprekend, altijd handig als je geen Spaans spreekt.
Damyana de gastvrouw spreekt Engels; yes, No en okay...... Lachen dus maar ze doet haar best en ik ook, dus eet ik vanavond mee en als we elkaar goed begrepen hebben krijg ik vis:-)
Morgen de stad verkennen, al even een klein rondje gemaakt omdat ik water moest halen, lijkt rustiger dan Havanna met leuke pleinen.
Vrijdag ochtend naar informatie toerist gegaan waar Lai Gen mij super geholpen heeft. We zijn BFF nou en ik heb haar tel nr voor als ik volgend jaar weer
naar Cuba kom. Zodat ik dan op kraamvisite kan komen omdat ze in april haar eerste kindje verwacht. .....! Ze adviseerde mij om langer naar Baracoa te gaan dan mijn planning was en gaf allerlei
tips voor daar.
Maar daarvoor moest ik wel gelijk naar het busstation tickets gaan regelen voor heen/ terug en Trinidad . Ze zei; pak de motor taxi. Ik dacht; Uhmmm. Maar ik liep naar de aangewezen hoek en
stapte achterop de motor, de bestuurder gaf mij een helmpje en hoppa. Voor 1 cuc bracht hij mij, dit is ongeveer 82 cent. Met de taxi was het 5 cuc ( ook geen geld natuurlijk) maar dit was wel
veel leuker.
Bij het busstation tickets gereserveerd voor Baracoa / Santiago de Cuba as woensdag de 14de en Santiago / Trinidad , zodat ik de 15 de in Trinidad ben als Missy komt. Maar ticket voor as zondag
11 januari om naar Baracoa te gaan kon niet was vol. Moest ik maar gewoon een uur eerder komen....???? Raar volk die Cubanen ???? Maar ok komt goed ik kom er wel.
Casa gereserveerd en daarna Santiago de Cuba gaan bekijken.
Op Plaza de Marte werd ik door een Cubaanse man aan gesproken, op zich niet bijzonder want dat doen Alle Cubaanse mannen maar deze sprak beetje Nederlands. Hij had salsa lessen gegeven in
Rotterdam . ( zei hij ) Hij heeft mij vandaag de oude stad laten zien het museum del Ron ; hoe de rum gemaakt werd en me mee genomen naar Trova tradional Cubana. Geweldig! Salsa danstent waar
Cubanen aan het dansen waren en livemuziek speelden.
Ik heb gedanst met ik vermoed een travo die super kon dansen en mij door het zaaltje smeet. Het was 13:00 uur en 30 graden en ik probeerde mijn rugzak ook
nog in de gaten te houden.
Van de band en dansers heb ik een filmpje gemaakt maar is onmogelijk om hier onn line te krijgen vrees ik.
Okay dit alles deed deze Rotterdamse ? Cubaan om mij morgen een trip aan te bieden naar Sitos Patrimonales een prachtige trip oa met boot naar een gebergte hier vlak bij, voor 20 cuc minder dan
dat het normaal via bv hotel zou kosten.
Het was een leuke middag en morgen ochtendom 8:30 zal hij alle Nederlandse vrouwen vervloeken want ik ga morgen
die trip voor nog minder maken met de broer van Michael de gastheer van deze casa. Hij was misschien best van plan me een leuke dag te bezorgen maar al versta ik niet zo goed Spaans, ik herken de
toon en blikken van zijn vrienden die wij tegen kwamen en leek me niet so slim om met hem alleen een boottocht te gaan maken.
De gastheer en vrouw van de casa zijn echt heel hartelijk en regelen alles voor je.
Aangezien je hier geen hostels hebt kom je niet zo heel veel backpackers tegen, toevallig in deze casa twee Duitse jongeren die in twee weken Cuba bekijken op Bergschoenen en met professionele
camara's, niet echt relaxt dus. Des te fijner dat Miguel en Damyana me als loge behandelen en samen met mij aan de keukentafel mochito's drinken.
Vandaag ging ik met Tony de broer van Miquel een toer in de omgeving van Santiago de Cuba maken, hij rijd taxi en was vandaag mijn privé taxi. Omdat hij geen Engels spreekt had hij Albert mee
genomen die een beetje Engels sprak, geleerd op straat. Albert is een erg arme Cubaan zonder werk en met een verrot gebit. Je ziet duidelijk verschil onder de Cubanen .
We reden eerst naar Cementario Santa Ifgenia. Een indrukwekkende begraafplaats waar je geen foto's mocht maken, maar Albert leerde mij gelijk dit stiekem wel te doen. Er liggen hier allerlei
historisch gezien belangrijke personen in grootse bouwwerken. Ieder half uur wisselt de wacht. Een ceremonie die onder luide zware muziek marcherend gebeurt. Drie militairen marcheren naar het
monument en wisselen met drie anderen. Zij marcheren als Russische militairen. Het waren hele jonge mensen, later werd mij uitgelegd dat als je naar de universiteit gaat je eerst twee jaar het
leger in moet. Rijdend door Santiago de Cuba werden mij allerlei fabrieken gewezen. In Santiago de Cuba hangt een smog laag en ruikt het naar benzine.
Vervolgens op weg naar Castillo del Morro. Dit kasteel is een van de grote attracties voor toeristen hier. Weer moesten wij stiekem foto's maken. Binnen is het een museum met allerlei wapens en
beelden van generaals. Zelfs Piet Heijn werd genoemd maar aangezien alles in het Spaans stond beschreven niet helemaal duidelijk voor mij.
Het uitzicht is prachtig!
Ik zal niet alles op gaan noemen wat zij mij hebben laten zien, wat wel erg mooi was was heel hoog in de bergen met een uitzicht over de hele stad.
Toen ik beide heren op een cerveza wou trakteren mocht ik niet betalen. Tony betaalde met nationaal geld omdat het dan veel minder is dan dat ik met cucs zou betalen.
Albert heeft veel gepraat over de politiek van Cuba en hij hoopt dat het gaat veranderen. Hij had geen werk omdat hij 8 jaar geleden mee gedaan had aan een demonstratie.
Verder wist hij weinig van Europa , alleen dat Olanda koud was en koffieshops had :-)
We reden door naar de playa Syboney , deze was nu open voor alle Cubanen maar pas sinds een aantal jaar. Daarvoor mochten cubanen er niet komen. De bedoeling was dat we zo'n twee uur op het
strand zouden blijven en ik kon gaan zwemmen.
Ik voelde me nogal opgelaten op mijn doek met Albert een meter naast me zittend op een steen......
Dus besloot ik maar een massage te nemen op het strand, dit werd gedaan door studenten van de fysiotherapeuten opleiding. Een massage van een uur door een vrouw en een jongen, in de zon met een
lichte zeewind. Mmmmmm.
Op de terugweg nog een park met beelden van dinosaurussen bezocht maar daar maak je mij niet zo blij mee en een museum met oude Amerikaanse auto's waar weer de foto's stiekem moesten.
Het was een bijzondere dag!
Gelijk geregeld dat Tony mij morgen naar Baragoa brengt aangezien ik geen busticket heb voor morgenochtend. Ik hoop daar ook ergens internet te hebben
zodat ik jullie weer ff mee kan laten kijken in Cuba .
Om 11.05 zou mijn vlucht vanaf Brussel vertrekken, nadat we ruim anderhalf uur te vroeg op het vliegveld waren wat voornamelijk door mij komt bang dat er iets mis zou gaan enz enz ging ik rond
10:00 door de douane . Na 20 minuten eindelijk bij de gate, pf dacht ik mooi op tijd want we konden om 10:30 boarden.
Om 11 uur kwam het vliegtuig pas aan uit Madrid dus je begrijpt vertraging van ruim een uur.
Ik verbood mijzelf een paniek aanval want ik dacht : komt vast goed! Geen idee hoe want ik had maar anderhalf uur om over te stappen in Madrid op de volgende vlucht naar Havanna.
We vlogen met een heel klein vliegtuig met alleen mannelijke stewards die sneller Spaans praten dan Mathijs van Nieuwenkerk en slechter Engels dan bij ons in Nederland menig kleuter.
Alla ze begrepen dat ik haast had dus ik mocht er als eerste uit en begon te rennen. 4 gangen, 6 trappen een bustrip verder ( als je vliegveld Madrid kent weet je dat dit klopt) en ik kon boarden
op de vlucht naar Havanna.
Eenmaal in het vliegtuig duurde het nog een uur voordat we werkelijk vertrokken maar ik zat erin !
De afspraak met Sabine om een monchito met sigaartje te roken bij Hotel Parc Nationaal als ik met een taxi vanaf het vliegveld zou aan komen rond zes uur werd beetje te laat, Sabine was wel in
hotel geweest maar kreeg tussendoor mijn sms over alle vertraging dat we een nieuwe afspraak moesten maken.
Eenmaal geland stond ik nl een uur in een rij voor aan een enorm chagrijnige juffrouw mijn paspoort en Visum te laten zien. Snap wel haar vermoeide blik want van de lonen hier in Cuba die men van
de staat krijgt zou niemand vrolijk worden.
Vervolgens de bagage gehaald en toen eindelijk naar buiten. Eerste sigaret in Cuba gerookt.
Okay dan moet je even je euro's in cuc gaan wisselen....... Na weer drie kwartier kon ik een taxipropper , Jonny laten bellen die uitlegde waar ik zijn moest.
De taxi chauffeur bracht mij naar Johny en Sabien die bij Maria Johny's mam op mij zaten te wachten.
Het was toen 23:00 uur Cubaanse tijd dus 5 uur maandagochtend Ned tijd.
Heerlijk om er te zijn, we aten macaroni, omdat Bien goed had ingeschat dat ik geen zes gerechten zou hoeven, daarna werd er water voor mij gekookt en kon ik me handmatig heerlijk douchen.
Ik logeerde de eerste nacht bij Maria. Ze was zo gastvrij en zorgzaam, echt heel fijn. Ik sliep in de kamer van haar dochter waar zeker 45 paar slippers en sandalen en naaldhakken stonden.
Geweldig geslapen dat snap je .????
Mijn eerste dag heb ik met Sabine heerlijk rustig doorgebracht aan een zwembad, kletsend en luierend.
Nu in mijn eerste casa particulier . Grote kamer, met airco, koelkast, grote badkamer en in het halletje staat een kerstboom met gekleurde lampjes.
Over een half uurtje gaan we naar de boulevard, een hapje en drankje doen.
Wat ik tot nu toe gezien heb van Havanna is grote brede straten je kunt nog zien dat het een rijke stad is geweest met prachtige gevels.
Veel fiets taxi's en natuurlijk veel oude Amerikaanse auto's.
De winkels zijn een soort hallen waar verschillende ondernemers een tafel hebben waar ze wat verkopen. Kan werkelijk van alles zijn, tasjes, naaimachine onderdelen en lampenkappen.
Het eten wat ik tot nu toe in winkels heb gezien denk aan groente en fruit ziet er voor onze begrippen nogal oud en niet vers uit.
Tot zover ff. Ik type dit bij notities. Hoop dat ik als ik internet heb het kan plaatsen.
Tijdens het hapje heerlijke garnaaltjes en drankje sterke sangria plannen gemaakt. Waarbij Johnny me goed hielp omdat hij de afstanden kent.
Ik ga met de nachtbus woensdag op donderdag naar Santiago de Cuba dat kost het minste tijd en dan kan ik van daar uit door trekken.
Vandaag gaan we Havanna verder bekijken.
Habana is enorm!
Wij slapen in centro en vandaag zijn we via de de vierbaans kustweg eerst naar Hotel Nationaal de Cuba geweest.
Een schitterend hotel in koloniale stijl, met oa ouderwetse lobby met postvakjes en oude liften met hekwerk en waarboven een soort klok met verdiepingen hangt. ( zie je ze voor je? Denk aan oude
films) Gewoon nog in gebruik. De plafonds zijn schitterend en de eetzaal is zoals je in films ziet uit de 50tiger jaren.
Veel foto's met grote namen die daar gelogeerd hebben.
Een schitterende tuin die uitkijkt over zee, je waant je absoluut in een andere tijd.
Na een Spaans ontbijt tussen de locals richting oude stad gelopen.
Je ziet prachtige gevels, en veel in stijgers wat bouwvallen zijn maar toch nog bewoond word.
In de oude stad zijn meerdere pleinen, waar Cubaanse taferelen worden opgevoerd. Verklede dames die je hand willen lezen, en zo ook een oudere vrouw met dikke sigaar die gefotografeerd kan worden.
Wat ik als echte toerist ook deed en haar vervolgens wat geld toe stopte.... Nou daar kreeg ik me een Spaanse waterval over me heen..... Wat ik wou geven was nl te weinig vond zij....ze werd me een
partij boos....
( er stond geen bordje bij hoor ze zat daar gewoon) ik weigerde dit maar ze stond er op en nam er echt geen genoegen mee. Sabine schoot mij te hulp en de oplossing was dat ik de foto moest wissen.
Ze bleef op mijn toestel kijken of ik dit ook echt deed!!!
Aangezien ik maar half weet hoe mijn toestel werkt is het niet gelukt ????
Van de schrik moesten we toen natuurlijk bijkomen in het beroemde Cafe La Bodeguita del Medio waar Henningway zijn mochito's dronk.
Een super toeristische plek waar je geweest moet zijn. Live muziek mochito's en sigaren.
I Like.
Op weg naar een volgend prachtig plein kwamen we een Caribische grote muziek groep tegen die swingend door de straten ging.
Een optocht van prachtig geklede mensen die swingend met opzwepende muziek die iedereen andere sferen brachten.
De stratenschoonmaakster op crocs danste haar billen bijna van haar rug af!
Een groot feest. Carnaval gaan we volgend jaar hier vieren das duidelijk. Vermoeid gingen wij een plein verder even zitten , waar even later een Afrikaanse band optrad.
Weer helemaal leuk .
Okay wij op weg naar Parque Central Hotel om op internet een casa particulier te zoeken in Santiago de Cuba waar ik met de nachtbus woensdag naar toe ga.
En natuurlijk om dit verslag te plaatsen.
Na 5 minuten liep het internet vast........
Morgen probeer ik het opnieuw :-)
Tijdens dit alles was Johnny voor mij naar het busstation gefietst om mijn bus ticket te reserveren. Hij heeft daar 4 uur moeten wachten. Ontzettend lief dus, maar blijkbaar normaal in Cuba.
Deze dag afgesloten met Bien bij The Guardia paladar. Top Restaurant waar de met Oscar bekroonde film "Straberry and Chocolate " is opgenomen.
En recht tegenover mijn casa particulier ligt.
Het eten was werkelijk heerlijk. Voor de gene die mij heel goed kennen; nog geen bonen en rijst gezien of gehad hoor :-)
Mede dankzij alle giften op mijn laatste verjaardag.
Er is in Cuba weinig internet verbinding, maar als ik ergens kom waar ik Internet heb, wil ik toch proberen om jullie mee te laten genieten van mijn volgende avontuur.
Wil je beetje mee genieten? Vul je email adres in, de rest gaat vanzelf .
Na Iguazu afgesproken met Frank en Lisa, vrienden van Lucas en Tinke die ook aan het reizen zijn en Buenos Aires bezochten. We spraken af in een prachtig hotel waar zij verbleven om de verjaardag
van Lida te vieren. Ik genoot alleen al van de mooie schone kamer en de mooie bank waar we relaxt een beetje bijgekletst hebben. Zij vertelde mij kaartjes te hebben voor de voetbalwedstrijd van die
avond, waarvoor ze tussen 18:30 en 20:30 opgehaald zouden worden. Ik wou natuurlijk mee. Het moet namelijk een enorme ervaring zijn om een wedstrijd in het stadion van de Boca-Juniors mee te maken.
Het stadion van Maradonna. Zij zouden tussen 18:30 en 20:30 opgehaald worden. Om 21:00 besloten we naar een tangoshow te gaan in Cafe Tortino, een bekend lokaal waar je eerst gaat eten en dan een
show gaat bekijken. Leuke avond met prachtige dansers.We spraken af om toch te proberen de volgende avond een wedstrijd te bezoeken, dus toen ik een mail van Frank kreeg dat het gelukt was, sprong
ik in een taxi en liet mij aan het begin van de straat afzetten. Aangezien ik geen huisnummer had, en frank zijn telefoon niet beantwoorde. Taxichauffeur vond dit heel vreemd, maar ja. Later
begreep ik waarom, het was een nogal lange straat en ik heb Frank en Lisa niet meer gevonden. Later bleek dat zij 2 uur te vroeg waren opgehaald. Afspraken in Zuid-America gaan nu eenmaal anders
dan in Europa. Na gigantische verdwaald te zijn, want ik wou per see met de metro terug. (ga toch niet 2x met een taxi zonder ook maar 1 voetballer gezien te hebben)bedacht net dat ik dan toch maar
een taxi moest aanhouden trof ik een nederlands meisje wat Anna heette en die een leuk restaurantje wist, waardoor het toch een leuke avond werd.
De volgende dag met de voetbalfans uit eten geweest, Aangezien ik van Lucas een lijst met goede restaurants had gekregen ben ik de laatste week deze lijst gaan afwerken. Waar Cabarera wel het beste
restaurant was waar ik ooit gegeten heb. Het staat zo goed bekend dat je lang van te voren moet reservenen en dan nog staan er om 23:00 uur sávonds mensen buiten die nog een tafeltje willen.
(keuken is tot 01.00 uur open) Ik deed dat slimmer en ben rond 14:00 uur gegaan en rolde teut om 17:00 uur naar buiten want de wijn was van dezelfde kwaliteit. Mijn laatste dag was aangebroken en
ik bedacht dat het wel slim was om in zo'n toeristenbus te gaan zitten zodat ik alles wat ik niet gezien had nog kon bekijken. Ik stapte uit in Puerto Madero waar ik nog niet geweest was. Dit is
een heel modern stuk van BA, aan de haven met prachtige boulevard. Toen er een regenbui kwam bleek dat het systeem dat je gewoon weer op die bus kon stappen niet helemaal werkte want ik heb nooit
geen bus meer gezien....Na 3 uur lopen op de Avenu Alicia M de Justo (ongelooflijk hoe lang die straten daar zijn) kwam ik bij het bekende restaurant Siga La Vaca. (All you can eat) Wat ik toen
maar gedaan heb.
De titel van dit stukje: voor wie het boek gelezen heeft of de film heeft gezien, ik heb net als zoals Liz Gilbert deed in Italie genoten van het eten in Buenos Aires waar mensen echt enorm
genieten van het eten en het samen zijn. Mediteren deed ik tussendoor en Love ging ik die avond thuis opzoeken . Wat nog even spannend werd door dat de taxichauffeur de bekende voetballer Gaston
die in Milaan en Rome heeft gespeeld (?) in een file terecht kwam waardoor ik 40 minuten te laat ging inchecken. Maar ondank dat en de griep die ik onderweg kreeg al met al goed gegaan.
Dank jullie wel voor het lezen van mijn stukjes en jullie lieve reacties.
Ik heb geen souveniers mee genomen, omdat ik jullie geen schaaltjes wil geven die je dan achter in de kast zet en alleen neer zet als ik kom. :-)
Colombia in is makkelijker dan Colombia uit. Via Santa Marta moest ik naar Bogota vliegen, dat was een eitje. Op Bogota moest ik eerst wachten voordat ik mijn tas kon inleveren, toen ik eindelijk
de goede rij gevonden had en aan de beurt was stuurde een zogenaamd aardig juffertje me weg voor een formuliertje voor de tax. Ok, volgende rij. Na het formuliertje ingevuld te hebben, sloot ik
weer achteraan de rij voor mijn bagage in te leveren. Na ongeveer weer een half uur begon het vragenuurtje; Hoe lang was ik in Colombia geweest en waarom en waar ging ik nu heen en wat doen en hoe
lang en wanneer was ik van plan om naar huis te gaan en had ik die vlucht al geboekt en mocht zij dat ticket dan even zien. (gelukkig had ik het uitgeprind bij me )Dit alles ging in het spaans...
Vervolgens gingen 3 man uitgebreid mijn paspoort bekijken en men besloot dat ik mijn tasje in mocht leveren als ik de tax had betaald. Gelukkig had ik nog wat klein geld.Het wachten op het boarden
kon beginnen. Na meerdere rijen en ik geloof 4 x paspoort en handbagage controle kon ik aan boord op weg naar San Paulo, Brazilie waar ik over moest stappen. van dat vliegveld mocht ik niet af om
een sigaretje te roken en kon alleen wat te drinken kopen met dollars of Braziliaanse pesos die ik beide niet had dus waren 4 lange uren.Maar na 22 uur was ik dan eindelijk in Buenos Aires. Nadat
ik 5 verschillende pinapparaten had geprobeerd, en een bankbediende naar buten had gesleept om mij uit te leggen hoe ik geld uit dat ding kreeg kon ik uitgeput een taxi nemen naar een schattig
pleintje in de wijk San Telmo naar hotel Carly. Ik kreeg een kamer aan de voorkant die uitkeek over het plein en binnen keek bij een tangocafeetje, wat wil een mens nog meer. Na mijn eerste steak
en een tangoshowtje ging ik heerlijk op bed liggen luisteren naar de muziek. 5 uur later vond ik dit minder leuk en toen ik s´morgens wakker werd en onder de vlooien steken zat, besloot ik een
andere slaapplaats te gaan zoeken. Ik deed dit wandelend zodat ik ook wat van de stad zou zien. BA is prachtig en vooral groot. 3 blaren verder was ik op Playa di Madre. Waar deze dwaze moeder al
jaren een keer heen wou om te zien waar de wanhopige moeders jaren kwamen vragen waar hun zonen en mannen waren gebleven. Ik stond vol verwachting midden op het plein en vond er eigenlijk niks An.
Na behoorlijk verdwaald te zijn, een nieuw hostel gereserveerd te hebben nam ik de bus terug naar mijn pleintje, Dag 1 was gelukt, en mijn hostel was geboekt voor de volgende nacht. De tweede nacht
in hotel Carly besloot mijn buurman kotsend door te brengen, oa in de gemeenschappelijke keuken, dus ik had niet zo´n moeite dit hotel te verlaten. Na een dipdagje in de grote drukke stad ben ik
wijk voor wijk gaan bekijken. Waaronder San Telmo, de Boca, Palermo. Kan over iedere wijk wel iets gaan schrijven maar dan word dit wel een heel lang verslag. Op maandagavond naar de hier bekende
uit 15 man bestaande percussie groep La Bomba di Tempo geweest, wat helemaal te gek was. Op dinsdag nam ik de bus naar Iguazu om daar de beroemde watervallen te gaan bekijken.
De aardige medewerker van het hostel in BA had voor mij het hostel in Iguazu gereserveerd, maar vergeten om de naam van dit hostel op het briefje te zetten. Kom je dus na een 17 uur durende busreis
om kwart over 7 in een stadje, en moet je proberen er achter te komen waar je gereserveerd hebt. Goed om 10 uur kreeg ik deze aardige man aan de telefoon en kon ik me nog eens 5 km in een bus
verplaatsen om in een prachtig hostel met zwembad aan te melden. Aangezien je daar pas om 2 uur kon inchecken liet ik mijn daypack bij hun achter en nam de bus naar Brasil om vanaf die kant de
watervallen te bekijken. Samen met 2 engels meisjes een prachtige dag gehad, Werkelijk niet te beschrijven hoe mooi dit is. Rond 18.00 uur kwam ik terug bij Hostel Inn, waar ik eigenlijk een snelle
douche wou nemen om om 20.00 uur de bus naar de Argentijnse kant van de watervallen te gaan bekijken, want het was volle maan en dan zijn ze ook s´avonds geopend, wat een prachtige ervaring moet
wezen.Maar niemand wist waar mijn tas was.... Alle medewerkers zochten, in de lockers ruimte, onder de balie, bij de lege flessen. Meisje werd thuis gebeld maar onvindbaar.Uiteindelijk vroeg ik of
ik zelf achter de balie mocht zoeken, en vond hem.(natuurlijk) Het was toen 19.30 en heb mijn plan maar een beetje veranderd.(was ondertussen een beetje moe) Next day naar de Argentijnse zijde van
de watervallen geweest waar je heel dicht bij het natuurgeweld komt en met een boot door de watervallen kunt varen.Schitterend. Vervolgens om 19:00 uur weer 17 uur in de bus terug naar BA. Hier heb
ik nu nog een klein weekje en weet nog niet precies hoe ik die ga invullen.
Nadat Tinke terug naar huis was, zijn Lucas en ik een dagje Langer in Cartagena gebleven om te probaren kaartjes voor de Bueno Fiesta Social Club te gaan die daar buiten optraden, We hadden geen
kaartjes, maar dringend aan een hek en al mijn charmes is de strijd gooiend, bemachtiden wij twe kaartjes (why am I not suprised...) We hadden te gekke plaatsen en hebben een te gek concert mee
gemaakt.
Vervolgens zijn wij naar Sante Marta naar hostel The Dreamer , Mooi hostel met zwembad enz. Hier vlakbij ligt Tanaga waar een soort bouty Eiland is Playa Granda waar we een heerlijke dag hadden, in
Tananga heb je en soort doedels ? Baguette Maria, waar je de lekkerste broodjes kunt Eten en ik een beetje marktonderzoek heb gedaan, Diner in hostel Filippe, Een van de mooiste hostels in de Buurt
met en super restaurant met nederlandse kok.
Die avond terug in ons hostel besloten we in ongeveer 5 minuten mee te gaan op een hike van 5 dagen naar de Lost City. Niet precies wetend wat dat inhoud, maar aangezien ik toch alles 1 x in mijn
leven gedaan wil hebben dacht ik okay,
Op dinsdag werden we opgehaald mete en oude open kleurige bus, waar we met 10 personen in gingen, met chauffeur en soort bijrijder. Het eerste uur was normaal, toen waarschuwden hij ons dat de
volgende 14 km een slechte weg was. Parijs Dakar hoef ik niet meer te doen, want diez at dus bij deze reis inbegrepen, Het was werkelijk ongeloofelijk, de bij rijder ging op de motor kap zitten
anders zouden we achteroverslaan, Verderop, was de modder zo erg dat de bus kantelde en wij er allemaal uit moesten, De bus reed zich enorme vast en nadat er allerlei mensen , Andere chauffeurs ,
helpers enz met kapmessen schoppen mokers en weet ik wat al niet meer de weg een beetje gerepareerd hadden, konden we weer verder,.Het startpunt van de hike,. Je hebt je daypack op je rug en daar
ga je dan, niet wetend wat of hoe, De weg naar het eerste kamp zou ongeveer 4 a 5 uur duren, en begon mete en zware klim. Al vrij snel voelde ik dat roken en hiken geen goede combinatie is.......en
al er iemand twijfeld of hij of zij zal gaan stoppen, raad ik deze aan om aan een hike mee te doen, Je twijfel is over.
We hadden een leuke groep , Na mij was de oudste Lucas de rest was jonger , Een meiske had astma ¿thank God? Nee was natuurlijk zielig voor haar maar daardoor kon zij ook niet zo goed klimmen en
bleef ik niet alleen achter.
Deze hike bleek 5 dagen lang klimmen dalen en over rotsen door de jungle rivieren overstekend, achter mekaar door in een behoorlijk tempo.De eerste dag kwamen we pas in het donker in ons kamp, wat
echt eng was, want je moest dus met een lampje lopen, en je moet bij iedere stap kijken waar je je voet neer zet, aangezien je langs afgronden ed loopt.
In dit kamp sliepen we in hangmatten, wat prima ging, Er gaat de hele trip naast een gids ook een kok mee, die voor de maaltijden zorgt, Na 3 van deze dagen bereikten we de Lost City, om die te
bekijken moest je 2000 treden op. Het was prachtig, en indrukwekkend, In dit gedeeldte van de jungle leven de Indigenous people. Die we ook ontmoet hebben, Geschiedenis les zal ik achterwege laten,
Na de 2000 trappen weer af, kregen we lunch en hupsakee de terug weg begon. Die dag liepen ¿klauteren, dalen strompelen? we wel 7 uur denk ik..Gemiddeld sliep ik 9 uur per nacht. De laatste dag was
de langste , we vertrokken om 06.00 uur en kwamen bij het begin aan om 15,00 uur. Daarna nog een ritje Parijs Dakar.....Het was een geweldige ervaring, ook het samen zijn van de groep en in de
avonden het samen eten en kaarten. Lucas had last van zijn knie en kapotte enkels, door die geweldige compeet pleisters die hij van mij kreeg, waardoor zijn hele vel er afgeweekt was....Maar we
hebben het samen gedaan. Niet dat je enige keus hebt want als je eenmaal mee gaat kun je niet meer terug.
Vanmiddag gaan we uitrusten op Playa Los Angels. En ik denk dat ik dan maandag naar Argentinie vertrek.
De foto,s moeten we nog opladen en ik weet zeker of dat vandaag nog lukt, maar we doen ons best.
In ieder geval weten julie un dat ik me niet echt verveel..hihi.
Snelle ps.
Vertrek dinsdag naar Argentinie waar ik woensdag dan aankom
Daar ging ik dan, door de douane, nog een keer zwaaien en eindelijk op weg.
Nadat ik eerst maar eens was gaan kijken waar de gate was, ging ik in de rokers-area nog even snel een sigaretje roken, daar ontmoette ik een groep van ongeveer 15 jonge mannen die allemaal
een kaart om hadden van het programma Wipe Out. Natuurlijk vroeg ik of zij op weg waren voor opnames; en ja, ze vertelden mij dat zij naar Argentinië gingen om als groep mee te doen, het zou in
maart uitgezonden worden, waarop ik zeg: ``o dan zal ik goed opletten of ik jullie herken.´´ Maar de hele groep begon te lachen, en verzekerden mij dat dat wel niet zou gaan lukken, want zij waren
travestieten en gingen ook als travo`s de hindernisbaan doen. Zij reisden tot Madrid in het zelfde vliegtuig en het was een dolle boel met de “meisjes”
Eén van de medewerkers die hen begeleidde, had de avond daarvoor bij de live-uitzending van TVOH gewerkt, verhalen zat dus. Naast mij zat een man die in Eindhoven woonde maar uit Buenos Aires
kwam en die over het Andes gebergte ging fietsen. Hij attendeerde mij op allerlei dingen die ik moest gaan bekijken. Madrid waren we zo. Maar toen…. Ik was nogal overdonderd door de grootte van het
vliegveld en dacht dat ik eerst maar eens moest gaan kijken waar mijn volgende vlucht zou vertrekken. Op de borden zag ik dat dit 30 minuten lopen was….Aangezien je ook in Spanje niet meer mag
roken op het vliegveld en geen rokers-areas hebt, moest ik helemaal naar buiten, waarna ik opnieuw moest inchecken, pascontrole enz enz. Heb er in de 4 uur overstap tijd dan ook maar 1 gerookt,
want ik was bang dat ik zou verdwalen.
Vervolgens de lange vlucht naar Bogota. In Bogota moest ik weer uitchecken, rugzak meenemen opnieuw inchecken, ik geloof 4 keer door allerlei tas, pas, hekjes en weet-ik-wat-controles waarna ik met
een bus naar een andere vertrekhal werd gebracht voor mijn laatste stuk naar Cartagena. Lopend vanuit het vliegtuig door een heel mooi romantisch aangelegd pad, met hout en palmbomen kwam ik in de
aankomst hal. Het was heel warm (lekker) en daar stonden Lucas en Tinke. Ik ben er.!
We verbleven de eerst nachten in een drie persoonskamer in hostel Media Luna. Erg leuk hostel. Ik sliep daarna in een dorm , met 4 andere personen, zodat Tinke en Lucas de laatste nachtjes
samen konden zijn, ging prima en is goed te doen. In een kamer naast de mijne zit een band, met een te gekke zangeres die heel veel muziek maken. Ik heb dit gefilmd maar helaas zonder geluid :S De
sfeer is gezelli. Cartagena is mooi, de Old Town is omringd door een muur en is prachtig, met allemaal pleinen en leuke smalle straatjes. Naast alle verkopers van bandjes, zonnebrillen enz., zijn
er ook overal markten waar de lokale bevolking zelf hun boodschappen doen, en wat ik erg leuk vind is de open telefooncel, Een karretje met allemaal mobiele telefoons, waar mensen dan omheen staan
te bellen. De temperatuur is hier gemiddeld 30 graden, erg aangenaam (sorry). De eerste dagen voelde ik me een soort toeschouwer, letterlijk, ik stond erbij en keek ernaar, maar na de modderbaden
met Tinke is dat over en voel ik me onderdeel van…..
De trip naar de ´vulcano´ was echt enorm leuk. Lucas bleef een middagje thuis en Tinke en ik gingen met een busje opweg naar de moddervulkaan. Daar aangekomen, ons onderweg verbazend over de
mentaliteit van Amerikaanse medereizigers. (die echt erg irritant waren, ze zouden verboden moeten worden) moesten wij alles in de locker doen en in de bikini de vulkaan opklimmen.Boven aangekomen, zag je de vulkaan volledig gevuld met dikke modder. Je ging daar dan via een trapje in, werd doorgeschoven - letterlijk want je dreef op de modder – en gemasseerd door een 5
jarig mannetje (geaaid dus). Waarna je als een soort drijvende sleepboot naar een ander hoekje werd geduwd waar je de modder goed mocht laten intrekken.
Het was enorm grappig, als je zelfstandig wou bewegen moest je een soort watertrappelende beweging maken om vooruit tekomen. Na zo een tijdje gedobberd te hebben, verliet je de moddervulkaan
en moest je via een trap de vulkaan weer af lopen naar een rivier waar vrouwtjes je schoon wasten en zonder overleg ook je ontdeden van je zwemkleding. Wat ook nodig was, want overal zat modder. De
foto’s spreken voor zich. Natuurlijk ben ik al op het strand geweest, waar je oa verse mango kunt kopen en een relaxte sfeer hangt. Gisteren vloog Tinke terug naar Nederland, dus afscheid nemen,
voor Lucas en Tinke na 3 maanden dag en nacht samen… dat zal wel effe wennen zijn, Maar la Mami is hier ;)
De planning vanaf nu weet ik nog niet precies waarschijnlijk langs de kust mooie stranden bezoeken, wandelen in een national park en verder zien we wel.
Ik hou jullie op de hoogte, maar verwacht niet om de paar dagen een update want dat is niet te doen.
Ga zometeen eens kijken of ik snap hoe ik fotootjes erbij moet plaatsen. Whish me luck.
